De Lama’s…
De ideeën komen als losse dromen in mijn hoofd. ‘s Ochtends slechts rest nog de spinrag.
Wat geweest is, lijkt weg. Herinneringen plakken aan mijn hersenen als gemorste koffie op een getaande kroegtafel. De driftig boenende vaatdoek veegt wel de plakkerige koffie weg, doch niet de kringen. De gebutste, doorleefde indruk die het oppervlak van de tafel achterlaat wordt er niet erger van. Hooguit wordt de eeuwigdurende wedstrijd tussen kringen en vlekken voor even in het voordeel van de eerste beslecht. De stilzwijgende harmonie die in de stamkroeg heerst, bestaat slechts bij de gratie van voldoende aanvoer van nieuw, schuimend bier.
In tegenstelling tot sommige stamgasten betaald de kroegbaas zijn rekeningen wel op tijd. Reden tot rebelleren of anarchie hebben ze niet, of het moet die keer geweest zijn dat Klaartje, de vrouw van de baas, bij wijze van experiment opvergestapt was op bitterballen van een of ander duitster B-merk. Meer echter een een luid “Boe-geroep” van de stamgasten was er echter niet nodig geweest om de serene, kabbelende harmonie te herstellen. In deze kroeg zat ik vaak en graag. Niet aan de bar, die is gereserveerd voor stamgasten. Ik schrij hier mijn memoires. Je merkt: ik sta voor een dilemma: Verleden tijd of Heden… Memoires suggereren echter dat wat was voorbij is. Op het moment van schrijven zijn zij wel geweest, maar ik schirjf. Dat is nu, heden dus. Hoe uit deze impasse te geraken? Simpel, doe waarvoor het bedoeld is: wat gewest is, verleden tijd, wat nu is, is heden. Lees je: “Ik schreef”, dan was dat ten tijde van mijn memoires. Lees je: “Ik schrijf”, dan ben ik ze aan het optekenen. Nu dit is opgehelderd: ik schrijf hier dus mijn memoires.
De combinatie van bruine kroeg, dat een ambachtelijk verleden doet vermoeden, en de hippe muziek maken dat dit een aan perfectie grenzende voedingsbodem voor mijn fantasie doet vermoeden. Het fundament immers van mijn memoires. Niet dat de belevenissen die ik hier neerschrijf niet echt gebeurd zouden zijn, integendeel. Ik zelf ben verzonnen, maar daarover later meer.
Later is het nu. Wederom zit ik in deze kroeg, mijn geest laat zich lastig benevelen. De wodka die ik inmiddels drink is van bonafide makelij: aan methanol vergifitiging zal ik zo gauw niet sterven…
Weemoed welt in mij op, komt en gaat als de golven aan het strand bij ruwe zee, of springvloed, zo je wilt. Denken aan vroegen kleurt het heden, of zoals een beroemde liedjesschrijven eens schreef:
“The history of tomorrow will be the precious moments of today, so knowing the future will throw my past away”
Ken je dat? Van die oude mensen waarbij de flexibiliteit verdwenen is, leeggelopen, het kind met het badwater weggegooit… “Vroeger was alles beter”.
Besef je wel wat jij zou kunnen betekenen? “Ik lach, ik huil, ik leef!”. Lama of goeroe, what the hell makes the difference? Onwetendheid als opium voor het volk, vervangen door goedkoop vertier: “Undercover Lover”, over leven in een gouden kooi. Bos of Balkenbrij (gatverdamme), vlees noch vis, wat denk jij? Shakespeare wist het wel: “Zijn of niet zijn, dat is de vraag!” Ik ben wie ik ben, maar ben ik er? En als ik er ben, waar is er dan? R is 18, ligt er maar net aan hoe je het bekijkt. Goeroe of laat maar? Wilders of Lama?
Is het met de meeste dilemma’s niet zo dat het eigenlijk niet uitmaakt wat je kiest?
Wel of geen lid worden van BNN, nog zo’n dilemma. Bart’s erfenis draag ik (meestentijds onbewust) na aan mijn hart….
Ik zou daar nog wel een anachronisme aan toe willen voegen: Anarchisme moet: Denk Na.
Make A Difference.
MAD = BNN.